"Mijn onderscheiding komt eigenlijk de hele groep van Gezinsbond Ressegem toe"

©Lokaal Bestuur Herzele

Ingrid Rottiers werd geboren en getogen onder de kerktoren van Ressegem, letterlijk. Al dertig jaar lang zet ze zich met de Gezinsbond van Ressegem in voor een deelgemeente die vaak het verwijt krijgt ‘doods’ te zijn. Zo'n engagement blijft niet onopgemerkt. Het gemeentebestuur beloonde haar dan ook met het prestigieuze ereteken van de Orde van de Plataan. En daar houdt Ingrid het niet droog bij.

Beluister én bekijk het interview hieronder, of scroll naar beneden en lees het uitgeschreven interview.

Raakt jou dat, als mensen beweren dat er in Ressegem weinig te beleven valt?

“Ik denk dat dat vooral gezegd wordt door mensen die niet in Ressegem wonen. In de Gezinsbond noemen we dat de buitenlanders. Er is hier inderdaad geen bakker, geen slager, geen bank, geen restaurant. Maar ik vind niet dat wij hier dood zijn. Als de mensen die dat zeggen de gezelligheid eens zouden komen opsnuiven tijdens de jaarlijkse kermis of in de tent na de zielenmis, dan zouden die mensen er waarschijnlijk al helemaal anders over denken.”

De jaarlijkse kermis in september is één van de grote activiteiten van de Gezinsbond. Die hebben jullie opnieuw leven in geblazen?

“Ja, inderdaad. Wij hebben die kermis opnieuw in het leven geroepen. Het jaar waarin ik voorzitter geworden ben, kwamen er enkele bestuursleden met het idee om in september een rommelmarkt te starten. Het begon met een tiental kraampjes. Mijn ouderlijk huis is recht tegenover de kerk en daar hebben we dan in de garage een toog gemaakt. Ook het toilet was bij mij thuis. En de fanfare ging na de eucharistieviering van zeven uur eventjes rond in het dorp. Het was dus heel kleinschalig, maar geleidelijk aan is het beginnen groeien. Tegenwoordig organiseren we ook op zondagavond in de tuin van de pastorie enkele optredens en op maandag na de zielmis wordt er heel wat georganiseerd in de tent. Het is nu dus eigenlijk een driedaagse geworden. Een groot buurtfeest voor Ressegem.”

Je bent nu voorzitter van de Gezinsbond. Een bewuste keuze?

“Ik ben lid geworden in 1983 en enkele jaren later vroegen ze mij om tot het bestuur toe te treden. Ik ben helemaal onderaan de ladder begonnen. In 2005 waren er verkiezingen binnen het bestuur. Er gingen een aantal bestuursleden weg en ik vond dat de voorzitter toch Ressegems bloed moest hebben. Ik stelde me dus kandidaat en tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd voorzitter. Dat betekent vooral veel organiseren, telefoneren en enthousiasmeren. Ik doe dat allemaal uiteraard niet alleen, maar met een hele groep mensen. Het is ook gewoon plezant bij de bond. Je hebt altijd leuke, begripvolle mensen rondom jou. En als zij het zien zitten, dan zie ik het ook zitten. Die mensen maken mij tot de voorzitter die ik nu ben.”

Dertig jaar verbonden blijven aan één vereniging, dat is niet iedereen gegeven. Aan welke momenten denk je met veel plezier terug?

“Dertig jaar is natuurlijk heel wat. Als je rekent op een tiental activiteiten per jaar, dan kom je snel aan heel veel activiteiten in die dertig jaar, en dan is het moeilijk kiezen… Ooit hebben we in zaal Da Vinci een IQ quiz gehouden met de enige echte Herman Van Molle, die toen nog in Lede woonde. Hij had geen rijbewijs. Eén van onze bestuursleden is hem thuis gaan ophalen en heeft hem ook opnieuw naar huis gebracht. We vonden dat best grappig. Eind de jaren tachtig zijn we ook eens met z’n allen naar het Amerikaans theater getrokken, voor de Pak De Poen Show met Luc Appermont. Er nam toen iemand van Ressegem deel. We zijn zonder poen teruggekeerd, maar het was wel een heel gezellige avond. We hebben heel wat optredens gezien. Johnny Logan, Victor Laslo, Rocco Granata. Dat zijn herinneringen voor het leven. En oh ja, we hadden in het kleine Ressegem ook een beleggersclub binnen de Gezinsbond. Die kwam één keer per week samen in café ’t Eiland. Vandaar dat ze soms zeggen dat er in Ressegem meer geld onder de grond zit dan erboven.”

(lees verder onder de foto)

Ingrid Rottiers in haar Ressegem. ©Lokaal Bestuur Herzele

Nog?

“Ja, de eerste activiteit in het jaar dat ik voorzitter werd: snoeitechnieken, in mijn eigen tuin. Er was iemand nieuw in het bestuur, Patrick De Vos. Rond de middag kwamen de bestuursleden van Bambrugge, het dorp van waar hij afkomstig is, hier toe. Volledig in de stijl van de Blues Brothers. Ze kwamen hem kidnappen omdat hij naar Ressegem was verhuisd en de vorige nacht voor het eerst in Ressegem geslapen had. Dat was echt even schrikken. Iedereen stond erbij en keek ernaar. En dat tijdens mijn eerste activiteit als voorzitter.”

Wat doet deze onderscheiding met jou?

“Toen ze me belden om te vertellen dat ik de onderscheiding van de Orde van de Plataan zou ontvangen, kon ik dat niet goed geloven. Ik dacht eerst dat het een grap was en dat ik in het programma ‘Hoe zal ik het zeggen’ was beland. Ik heb zelfs enkele mensen gebeld met de vraag of het toch geen té grote eer was, maar iedereen zei dat ik het verdiende. Ik vind dit zo’n mooie onderscheiding. Ik zal het ereteken met trots dragen op heel wat gelegenheden. Maar elke keer als ik erover vertel, word ik wel bijzonder emotioneel. Ik vind dat mijn onderscheiding eigenlijk de hele groep toekomt. Toen de platanen dit jaar gesnoeid werden, dacht ik: iedereen van het bestuur en iedereen waarmee ik in het verleden ooit heb samengewerkt verdient een tak van een plataan.”

Wat mogen we jou en de Gezinsbond nog wensen?

“Dat we een goede ploeg mogen blijven hebben. Veel begrip voor mekaar, veel steun aan elkaar in moeilijke momenten. In 2016 vierden we ons veertigjarig bestaan en ik zou graag ook nog het vijftigjarig bestaan willen vieren. Al denk ik niet dat ik dan nog voorzitter zal zijn. Op een bepaald moment is het tijd om de fakkel door te geven.”